De IJsmannetjes komen vaak bij zorginstellingen, waar je vaak de dankbaarste klanten aan de ijskar krijgt.
Vandaag waren we bij een zorgboerderij waar alle bewoners mensen met dementie waren. Een van de bewoners was jarig en trakteerde iedereen op een ijsje uit een van onze ijskarren.
Een van de bewoners, een oudere man van in de 80, bleef wat bij de ijskar hangen en zei op een gegeven moment: "ik heb vroeger ook op zo'n ding gereden". En al pratende met hem, bleek dat hij vroeger een tijd ijscoman was geweest in de buurt van Thorn. Waarbij hij rondreed op een ijscofiets zoals wij hebben: een bakfiets zonder elektrische aandrijving. En in de tijd dat ijscofietsen nog geen koelelementen aan boord hadden (zoals de onze), maar de bak werd volgegooid met ijsblokjes en zout: een koudmakend mengsel. De tijd dat een schepijsje nog 25 cent kostte, en je met 2 kinderen van 1 ijsje moest doen.
Eigenlijk de eerste keer in al die jaren, dat wij een collega van die leeftijd tegen het lijf zijn gelopen.